Blog

Zit jij op je plek?

Waar woon jij? Bevalt het je? Of zou je jezelf liever ergens anders zien? Kan je je nog herinneren hoe je in je huis terecht bent gekomen? Hoe je hebt gezocht?
Als je weet wat bij je past is het gemakkelijker om kansen te herkennen en een besluit te nemen.

Deze week viel me weer eens op hoeveel overeenkomst er zit tussen op zoek gaan naar met plezier wonen en  met plezier werken. Wat geldt voor een huis zoeken, geldt eigenlijk ook voor een werkplek zoeken.
Ik vertel je hier een mooi praktijkverhaal, vers van de pers.

Mijn oudste heeft vorig week een huis gekocht. Een mijlpaal! En spannend. Een groot besluit. Eén waar ze op haar jonge leeftijd al goed over heeft nagedacht, samen met haar vriend. Ze huren nu nog van studentenhuisvesting, maar dat loopt af omdat ze allebei dit jaar zijn afgestudeerd. Tot mijn geluk vertelt ze me nog steeds veel en hebben ze me regelmatig deelgenoot gemaakt van hun zoektocht en overwegingen. Bij hen ging het zo:

·         Ze hebben eerst zorgvuldig de woonplaats afgewogen waar ze graag willen wonen. Afstand naar werk, regio, voorzieningen in de plaats. Wegen, station. Liever kopen dan huren.
·         Vervolgens hebben ze hun financiën besproken. Wat is er mogelijk, wat zijn boven en ondergrens. Waar moeten ze allemaal rekening mee houden?
·         Ze hebben hun wensen onderzocht. Waarbij voelen ze zich prettig? Ruimte in het huis, een tuin, omgeving, voorzieningen. Hun wens om zelf het huis nog naar hun zin te kunnen maken. Dus liefst geen “helemaal kant en klaar instap” huis.

Zijn ze al een poosje mee bezig. En toen: speuren maar. Makelaars. Funda. Foto’s kijken. Aanbod, prijzen. Tot dat ene huis voorbij kwam. Mam, kijk deze eens!
In de wijk die ze graag  wilden, voldoet prima aan hun eisen, financieel passend.

Lang verhaal kort: bezichtigen, door de wijk gelopen, nog een keer bezichtigen, vriend met bouwkennis meegenomen. En afgelopen vrijdag belde ze.
Bod geaccepteerd! Gekocht!

“Ja mam, nu lijkt het net of we het eerste beste huis dat we hebben bekeken meteen maar gekocht hebben, zonder verder rond  te kijken“

Maar zo ligt het natuurlijk niet. Als je goed weet
·         wat je zoekt,
·         wat je nodig hebt om je fijn te voelen,
·         wat je wensen zijn
·         wat je grenzen zijn
·         waar je water bij de wijn wil/kan doen
·         wat je zelf nog kan invullen

Dan herken je de gouden kans als die voorbij komt!  Al het onderzoekswerk heb je al gedaan voordat je de reële mogelijkheid voorbij ziet komen.
Toeval? Ik denk het niet. Pas appte ze weer, oh ja mam, we hebben ook al een keuken uitgezocht. Zelfde verhaal.

Als je weet wat bij je past is het gemakkelijker om kansen te herkennen en een besluit te nemen.

Weet je dat het met een fijne werkplek zoeken vaak precies hetzelfde loopt? Het is het verhaal van alle mensen die ik aan tafel heb en die, als bij toeval,  hun kans “opeens” voorbij zien komen.

Dat toeval kan je absoluut een handje helpen. Hoe?
·         Onderzoek wat je het liefste wilt
·         Wat je nodig hebt, wat je al meebrengt, waar je in wil groeien
·         Wat je grenzen zijn

Ik help je graag als je op zoek bent naar jouw gouden kans. Vanaf oktober weer van harte welkom voor een eerste gesprek. Ik laat je dan met plezier zien hoe ik jou kan helpen. Mail me gerust.

Werk ze!

Van de oude stempel?

Heb jij deze berichten deze zomer ook voorbij zien komen?

> Jongens spelen te weinig buiten. Meisjes ook.
> Kinderen kunnen niet meer leesbaar schrijven.
> Schoolkinderen krijgen nek- en rugklachten door verkeerde zithouding en niet passend meubilair. Er is ook te weinig aandacht en kennis.
> Er verdrinken vaker mensen omdat ze niet goed hebben leren zwemmen.
> Steeds meer ouders laten hun kinderen niet inenten.
> En eerder dit jaar: een deel van mensen met dyslectie leest stukken beter als ze een periode beter lees onderwijs krijgen.

Waarom zijn zoveel zaken niet meer vanzelfsprekend?
Is het de onderwijsvernieuwing? Zijn het de volle klassen en overbelaste leerkrachten? Is het het uit het oog verliezen van basisvaardigheden die gewoon geoefend en ingeslepen moeten worden? Is het de angst dat we kinderen onvoldoende klaarstomen voor de technologische toekomst?
Laten we ons gek maken door alle blogs en vlogs die we volgen?
Is het de smartphone? Zijn het de digiborden en IPad scholen?
Is het de angst om suf en ouderwets te zijn? Of zijn het de ouders die steeds  minder tijd maken om met hun kinderen bezig te zijn?
Is het misschien ons eigen voorbeeldgedrag?

En wat zouden oplossingen kunnen zijn?
Daar heb natuurlijk best mijn gedachten over. Als onderwijskundige, als moeder van drie kinderen (die hun weg, vol voetangels en klemmen naar studies en werk inmiddels hebben weten te vinden) en als professionele loopbaancoach voor hoog opgeleide en bovengemiddeld intelligente professionals.

We leven in de tijd waarin we leven. Dat kiezen we niet. Maar we hebben wel andere keuzes.

> Hoe druk we zijn, en hoe we al onze tijd volplannen met van alles.
> Hoeveel tijd we maken voor belangrijke basisvaardigheden in het leven.
> Hoeveel tijd we nemen om dingen echt te leren. Te oefenen. In te slijpen.
> Te leren volharden.
> Hoe we leren te kiezen dingen te doen waar we blij van worden i.p.v. wat anderen doen, of van ons verwachten.
> Op welke bronnen we wel en niet kunnen vertrouwen.
> Hoe we teleurstellingen incasseren.
> Ons af en toe durven vervelen.
> “Schoolse” zaken serieus nemen.

Als ik zo deze opsomming zie van dingen die bij mij naar boven borrelen, (waar ik  moeiteloos nog een waslijst aan kan toevoegen), dan komt dat op mij behoorlijk “ouderwets” over. Van de oude stempel. Het zou mij niet verbazen als we daar wel meer behoefte aan hebben dan we denken. Dat het één van de sleutels is voor een evenwichtige ontwikkeling.  Fysiek, emotioneel, sociaal, intellectueel.

Ik zie bij mijn kinderen waar ze hun evenwicht, zelfvertrouwen, ontwikkeling, vriendschappen, prestaties aan te danken hebben. In hun geval zeker niet door de waan van de dag, prestatiedrang of -dwang. Misschien wel juist door buitenspelen, tekenen, taarten bakken, fantaseren, af en toe vervelen, gamen, net zo lang oefenen tot je iets kan, gewoon samen aan tafel eten, fietsen, naar het bos, leren omgaan met frustraties en verdriet, dingen samen met ons doen, met elkaar praten, dingen leren die niet vanzelf gaan.

Ik zie ook bij de mensen bij mij aan tafel

> Waar ze succes in hebben.
> Welke waardevolle basisbagage ze hebben meegekregen.
> Wat zij hebben gemist in hun ontwikkeling.
> En waar ze behoefte aan hebben. Of op terug zouden willen kunnen vallen als ze vastlopen.

Ik ben ervan overtuigd dat met een goede basis in:
motoriek, je kunnen en durven bewegen,  letterlijk én figuurlijk,
(h)echte relaties,
waarden en normen,
basisvaardigheden in brede zin,
sociale vaardigheden,
je talenten veel beter tot bloei kunnen komen in je volwassen leven.

Dus misschien is dit stukje toch een pleidooi voor een beetje meer aandacht en waardering voor “de oude stempel”. Voor de schoolkinderen van nu, mijn grote kinderen, voor mezelf én voor mijn gasten aan tafel.

Als jij ook behoefte hebt aan meer evenwicht tussen onze snelle, competitieve, veeleisende  wereld en “de oude stempel”, laat het me weten via heleenflorusse@florusseotc.nl. Ik kan je helpen.

Werk ze!

Hoeveel tijd heb je? Hoeveel tijd heb je nodig?

Tijd

Hoeveel tijd heb je? Hoeveel tijd heb je nodig? Hoe lang gaat het duren? Tijd is ons kostbaarste bezit. We willen er de baas over zijn. De regie hebben. Onze tijd goed en nuttig besteden. Tegelijk mag het allemaal niet veel tijd kosten. Hoe neem jij tijd?
Tijd was één van de terugkerende thema’s bij mij in de afgelopen week.

Dit voorjaar klopte een man bij mij aan voor hulp bij zijn zoektocht. Voor in de dertig, energiek, net vader geworden, Hij werkte nu zo’n 10 jaar bij de organisatie waar hij na zijn studie was begonnen en wilde eigenlijk door. Iets anders. Maar wat? Waar? En hoe? En binnen of buiten zijn huidige organisatie? Hij had nog geen idee.
Kortgeleden belde hij me enthousiast dat, compleet onverwacht, een hele leuke kans zich had aangediend. Hij had onze gesprekken, verzamelde inzichten perfect kunnen gebruiken. Ging met zelfvertrouwen de gesprekken in en gisterenavond kreeg ik een appje dat alles rond was en dat de wensen die hij had uitgesproken waren gehonoreerd. Zomaar, onverwacht. In een paar weken tijd. En dat allemaal voordat ons programma is afgerond.

Soms gaan dingen veel sneller dan je had verwacht. Of inschat.

Vorige week kreeg ik een mail van een vrouw die ik in 2009 heb begeleid in haar zoektocht. Ze werkte toen bij Philips en zou graag een andere invulling aan haar leven geven. Ik kan me haar kleurrijke levenspanorama nog zo voor de geest halen. Nu, juli 2017, berichtte ze dat ze de stap gezet had naar een eigen praktijk. 8 jaar later! En volgens mij was dat één van de wensen die ze toen al had.
Ze komt me binnenkort vertellen hoe haar weg gelopen is.

En deze week ontving ik van een iemand de eerste opdrachten voor ons programma. Een jaar nadat ze voor het eerst bij mij had aangeklopt en we onze eerste afspraak hadden. Al die tijd had ze nodig om zover te komen.
En die tijd heeft zij genomen. Gelukkig.

Als ik iets heb geleerd in mijn leven en werk is het dat

veel dingen de tijd nodig hebben die het nodig heeft.

Pas als je je dat realiseert, kan je bewust met jouw tijd omgaan.

Vind een goed evenwicht tussen

> Processen de tijd gunnen die nodig is ( en daar ook vrede mee hebben).
> Je tijd niet op een “energie slurpende” manier blijven besteden.
> Beslissingen durven nemen als het daar tijd voor is.

Kan jij hulp gebruiken bij onderzoeken hoe jij jouw kostbare tijd wilt gebruiken?
Laat het me weten. Met plezier neem ik ook voor jou de tijd die nodig is.

Werk ze!

Rapporttaart en andere rituelen

Gisteren heb ik de tweede appeltaart van deze week gebakken. En niet zomaar een taart, maar de bij ons welbekende “rapporttaart”.

Zolang mijn kinderen naar school gaan, vanaf groep 1, besteden we op gepaste wijze aandacht aan elk rapport waar ze mee thuis komen.

Het ging ons daarbij nooit om de hoogte van cijfers of resultaten.

Ik heb kinderen die gezegend zijn met veel capaciteiten. Die moeiteloos de hoogste cijfers binnen konden slepen maar dat lang niet altijd deden. Gemotiveerd blijven en doen wat er wat er gevraagd wordt, bleek best een opgave. Maar wel een belangrijke vaardigheid die we altijd hebben geprobeerd te stimuleren en te ontwikkelen. Door hoge cijfers voor dingen die ze niet moeilijk vonden of competitie, raakten ze geen van drieën erg gemotiveerd, dus we hebben nooit de behaalde cijfers beloond met klinkende munt. Geen rapportgeld bij ons.

Maar dus wel taart. Om te vieren dat ze weer een periode hadden afgerond. Dat ze mochten uitrusten. En weer aan de volgende etappe konden beginnen. Ik denk dat we in al die schooljaren geen rapport hebben overgeslagen.

Mijn kinderen zijn nu 22, 21 en 18. Eén is er al afgestudeerd en bakt met veel plezier haar eigen taarten. De andere twee hebben hun eerste studiejaar met goed gevolg afgesloten. De één heeft in één keer zijn propedeuse behaald. (wie had daar nou op gerekend?) En de ander heeft, ondanks een gemiste periode, meer dan voldoende studiepunten gehaald voor zijn BSA, bindend studieadvies. Genoeg om volgend jaar door te mogen met zijn studie. Waar hij heel erg blij mee is. Geen hertentamens in augustus.

En hoewel ze allebei op kamers wonen, vonden ze allebei dat ze wel rapporttaart hebben verdiend.  Dus heb ik eerst een taart gebakken voor de een. En de ander (ze mogen de taart altijd kiezen) wilde er ook zo één.

We eten dus al de hele week appeltaart, nu ter ere van de tentamens. Rapporttaart!

Rapporttaart is één van onze gezinsrituelen. We hebben er behoorlijk wat. Ook met eigen woorden en aanduidingen. Zoals in zo veel gezinnen, denk ik zo. Ik las pas een mooi artikel over de waarde van rituelen in een gezin (zomernummer Psychologie-magazine), rondom eten, slapen, verjaardagen, vakanties.

> Rituelen komen meer voor in gezinnen die op elkaar gericht zijn, dan in “los zand” gezinnen.
> Rituelen geven we graag door. Ze geven een gevoel van identiteit en verbondenheid, houden de geschiedenis levend en we voelen ons steviger geworteld.
> Het maakt ons speciaal.

Weten waar je vandaan komt.
Ergens bij horen.
Aandacht voor momenten en dingen die belangrijk zijn.
Waardering, niet alleen in geld.

Dit zijn de dingen die je kracht geven. Een goede basis. Die je met vertrouwen keuzes laten maken. Daar heb je je hele leven plezier van, ook als je al lang geen kind meer bent.

Ik weet zeker dat mijn kinderen daar in ieder geval veel van mee hebben gekregen.

Werk ze!

Hoogbegaafdheid is voor mij eigenlijk niet zo interessant

Hoogbegaafdheid is voor mij eigenlijk niet zo interessant

“Hoogbegaafdheid is voor mij eigenlijk niet zo interessant.”

Deze zin kwam van de man tegenover mij aan tafel. We hadden een uitgebreid eerste gesprek om te onderzoeken of ik hem kan helpen bij zijn zoektocht. Dat hij bovengemiddeld slim is leidt geen twijfel.

> Cum laude afgestudeerd aan de TU/e. Prima baan in high tech bedrijf.
> Leuke man. Scherp, snel, brede interesse, sportief, fijn gezin, bereisd.
> Vooraan in de veertig, bijna 20 jaar aan het werk.

En op zich interessant werk, maar “waarom lekt toch alle energie weg?“

Hoogbegaafdheid hoort altijd bij je, gaat nooit weg.

Hij had al een loopbaantraject gevolgd, maar heeft het gevoel dat hij “aan de verkeerde knoppen“ heeft gedraaid. De baanswitch leverde niet op wat hij had gehoopt.

Zijn intelligentie, behoefte aan uitdaging, plezier, eisen die hij stelt aan mensen (ook op gebied van waarden en normen) en omgeving waarin hij het best gedijt, hadden achteraf niet genoeg ruimte gekregen. Het ging vooral over sterktes en werkinhoudelijke factoren. Te weinig over hoe hij zelf in elkaar zat.

Als je hoogbegaafd bent, heb je andere dingen nodig.

Veel deskundigen.

Hij heeft gegoogeld en gezocht naar mensen die verstand hebben van hoogbegaafdheid en werk. Dat leverde heel veel deskundigen op. Dat geloof ik graag. In 20 jaar tijd is de horizon enorm verbreed. Steeds meer mensen die thuis zijn in deze materie en daar anderen mee verder willen helpen. Ik vind het aanbod zelf ook overweldigend.

Hij voelde zich aangesproken door mijn verhalen, mijn ervaring en werkwijze en we hebben een afspraak gemaakt. Natuurlijk bespraken we wat voor hem belangrijk is. Hij constateerde dat inzoomen op hoogbegaafdheid niet zijn grootste behoefte was. Maar hij wilde wel graag met meer diepgang naar zijn behoeftes in werk en leven kijken, waarbij de kenmerken van hoogbegaafdheid wel worden meegenomen.

En eigenlijk was dat voor mij bevestigend:

> Niet iedere vastgelopen hoogbegaafde heeft behoefte aan coaching op gebied van hoogbegaafdheid.
> Als je (loopbaan) coaching zoekt moet je wel alle kenmerken van jouw hoogbegaafdheid daarin mee kunnen nemen.
> En dat vraagt weer “hoogbegaafden“ deskundigheid.

Dit is wat ik graag doe. Mensen deskundig en met structuur verder helpen in hun zoektocht naar het vinden van een werkplek die bij hen past. Inclusief alle kenmerken van en inzichten over hoogbegaafdheid. En mogelijke aanverwante kenmerken.

Ik denk dat wij een goede match zijn.

Wil jij onderzoeken of jouw loopbaanvragen ook matchen met mij? Ik bied je met plezier een van mijn gratis eerste gesprekken aan om ook jouw vragen te bespreken. Welkom!

Werk ze!

Wie is je vader, wie is je moeder?

Met deze vraag begon Tante Es (Jörgen Raymann) elk gesprek met haar bekende gast. En meteen gaf de gast dan een schets van het nest waar hij of zij uit kwam. Om daarna verder te praten over hoe het leven gelopen was.

Ik moest daaraan denken toen ik afgelopen zondag met mijn kinderen zat na te tafelen na ons Moederdag ontbijt.

Het was mijn eerste Moederdag ontbijt terwijl niemand meer thuis woont. Alle drie in hun eigen huisje of kamer. Maar alle vier willen we één van onze tradities, samen ontbijten op een bijzondere dag, graag in stand houden.

Dus hadden zij lekkere ontbijtspulletjes in huis gehaald en zaten we gezellig aan de tafel. Alle tijd.

We kwamen op bijzondere thema’s.

* De bijzondere en ook moeilijke situaties in ons gezin.
* Onze tradities die we koesteren.
* De hechte relatie met opa’s en oma’s.
* De steun van elkaar bij tegenslag, (waarvan we recent nog een heftig voorbeeld hebben meegemaakt).
* En op belangrijke waarden als gastvrijheid, ruimdenkendheid, tolerantie.

En spontaan vertelden ze over hoe ze terugkeken op hun schooltijd. Op de interactie met klasgenoten op basisschool en middelbare school. En hun vriendenkringen nu ze studeren en werken. Ze vertelden ook dingen die ik nu voor het eerst hoorde, ik had dat destijds helemaal niet zo gezien.

Mijn kinderen hebben alle drie een bovengemiddeld goed stel hersens. Dat is een groot goed, maar maakt ook dat je

* Anders bedraad bent dan de meeste klasgenoten.
* Andere behoeften en uitdagingen nodig hebt.
* Andere criteria hebt waarom je wel of niet met andere kinderen wil afspreken.
* Een sterk rechtvaardigheidsgevoel met je meesleept.

En zo nog wat van die kenmerken die je bij veel hoogbegaafden tegenkomt. Lees de literatuur er maar op na.

Mijn kinderen vinden dat ze goed geland zijn. Vliegen met zelfvertrouwen uit. Hebben fijne vrienden. Doen op dit moment waar ze gelukkig van worden. Hebben net zo goed behoorlijk gepuberd, verkeerde keuzes gemaakt. Meer of juist minder tijd nodig gehad om diploma’s te halen.

En ik word daar weer gelukkig van. Het nest waar je uitkomt is zo belangrijk voor de fundamenten van je latere leven. Wat je hebt meegekregen is van onschatbare waarde. Wat je hebt gemist of waar geen aandacht voor was, kan het later moeilijker maken om je weg te vinden.

Juist voor mensen met bijzondere, niet gemiddelde capaciteiten gaat het niet alleen om diploma’s, kennis, intellect, resultaten, sterktes en zwaktes.

Het is vooral de moeite de waard om je te realiseren hoe jouw leven is gelopen.

* Uit welk nest kwam je?
* Wat heb je meegekregen?
* Wat niet?
* Wie was je vader, wie was je moeder?

En daarom wandel ik in mijn werk graag met je door je levensverhaal. Omdat dat de basis is van elke keuze die je nog wil gaan maken.

Kan jij dat ook gebruiken? Mail me en we onderzoeken jouw behoeften bij mij aan tafel.

Werk ze!

Hoogbegaafden; wie kan hoogbegaafden helpen?

Wie kan hoogbegaafden helpen?

Laatst kreeg ik de vraag van iemand in mijn netwerk of ik tips had waar een hoogbegaafde het moet zoeken als hij/zij hulp nodig heeft. Hoogbegaafden vinden het in de regel nogal lastig om hulp te vragen. Ze hebben vaak slechte ervaringen met hulpgevers. Ze vinden dat ze vaak adviezen krijgen “die ze zelf ook hadden kunnen bedenken”. Of hebben het gevoel niet begrepen te worden.

Deze vraag ging specifiek over hulp bij schulden en hulp bij marketing. Best een lastige vraag als je de precieze problemen niet kent, maar ik heb toch een aantal dingen op een rijtje gezet over hoe ik aankijk tegen hulp vragen en waar je over na kunt denken:

Vakmanschap en hoogbegaafdheid.
In mijn optiek zit er verschil tussen vakmanschap en kennis van hoogbegaafdheid.

1. Ook in mijn vak is zeker niet elke (loopbaan)coach geschikt om aan te sluiten bij hoogbegaafden, maar ook niet elke hoogbegaafde is geschikt als (loopbaan)coach voor andere hoogbegaafden.
Ervaringsdeskundigen zijn andere deskundigen dan vakdeskundigen.
Voor hoogbegaafden heel fijn als het samengaat, maar dat is heel vaak niet het geval.

2. In de schuldhulpverlening kan ik me iets soortgelijks voorstellen. En zijn vast goede methoden om mensen met schulden te helpen. Ook hoogbegaafde mensen in de schulden zullen inzicht moeten hebben in hun patronen en de oorzaken die geleid hebben tot de situatie. En zicht krijgen op de uitwegen en perspectieven om weer de weg terug te vinden. Nieuw gedrag leren.
Als hoogbegaafde kan je net zo goed baat hebben bij advies van een professional die zijn of haar vak beheerst als ieder ander. Of die nu verstand heeft van schulden, belastingen, fysiotherapie, diëten, marketing of iets heel anders.

3. Met marketing hulp is het eigenlijk hetzelfde. Wat heb je nodig? Iemand met ervaring in marketingprincipes? Of iemand die jou als hoogbegaafde kan helpen bij jouw marketing? Als je opdrachten wilt krijgen zal je heel goed moeten laten zien wat je te bieden hebt. En hoe dat aansluit bij de problemen of vragen van het bedrijf of individu. En wat het ze oplevert. Het maakt niet uit welke dienst of product je levert. Laat zien dat wat jij biedt de moeite waard en investering waard is.
Ik heb ook mijn licht opgestoken bij mensen die succes hebben met hun marketing. Bij veel van hun voorbeelden en werkwijzen voel ik me niet thuis. Zo werkt het bij mij niet. Maar ik probeer wel uit te filteren wat voor mij wel kan werken en dat probeer ik uit. Kan ik wat van leren.

Vakmensen hebben kennis die ik niet heb en daar wil ik gebruik van maken. Maar ik heb niet de illusie dat anderen altijd begrijpen hoe het bij mij werkt.

Wees realistisch
Als hoogbegaafde moet je ook realistisch zijn: wat bij jou weerstand oproept is niet per definitie verkeerd. Haal er uit wat voor jou werkt en wees ook zo reëel dat jij ook gewoon weerstand kunt hebben tegen oplossingen die anderen aandragen. Hoogbegaafdheid is wat mij betreft geen excuus.

Je mag niet verwachten dat andere professionals precies weten hoe hoogbegaafden bedraad zijn, wat hun/jouw manier van denken, leven, voelen en handelen is.
(Als hoogbegaafde weet je ook dat maar 2-5 % van alle anderen die kenmerken ook heeft.)

Het is wel zo dat je gemakkelijker hulp aanneemt van mensen

* waar je een klik mee hebt,
* die je vertrouwt of
* van wie je de vakkennis niet ter discussie stelt.

Kies hulp om de juiste redenen.
Als je weet dat je als hoogbegaafde moeite hebt met hulp vragen omdat je vaak zelf al bedacht hebt wat de ander je adviseert, heb je mijns inziens een paar alternatieven:

1. Je zoekt iemand die de vakkennis en ervaring heeft die jij nodig hebt, en je bent realistisch in wat je wel en niet mag verwachten

2. Je zoekt een vakdeskundige die naast zijn/haar vak ook voldoende thuis is in hoogbegaafdheid. Daar zijn er waarschijnlijk weinig van, maar je kan ze wel zoeken.

3. Je zoekt iemand die je helpt jouw hoogbegaafdheidspatronen en kenmerken te doorgronden. Die je leert om te gaan met jouw belemmerende patronen en je handvatten geeft hoe je wel helpende patronen kunt aanleren. En hoe je die patronen kunt gebruiken om op een gezonde manier om te gaan met zaken als geld. Of met anderen. Of in werkrelaties.

4. Of je sprokkelt met zelfstudie de kennis bij elkaar die je nodig hebt. Met als risico dat je je eigen blinde vlekken zo onvoldoende in beeld krijgt. Of toch niet dat kennisniveau haalt wat je nodig hebt.

Ik wens je veel succes bij het vinden van die hulp waar jij iets aan hebt. Je weet inmiddels vast voor welke hulp je bij mij terecht kunt. Laat het me weten als jij die kunt gebruiken.

Werk ze!