Balanceren. Leven op de evenwichtsbalk.
Labels
Wij hebben in ons gezin nogal wat labels aan onze fiets hangen. En we houden niet van labels. Labels jeuken. Letterlijk en figuurlijk.
Vanaf de komst van mijn eerste werden we dagelijks geconfronteerd met alertheid, nieuwsgierigheid, snelheid, traagheid, gevoeligheid, eigengereidheid. Maar ook met behoefte aan rust, overzicht, structuur, voorspelbaarheid, eigen ruimte en autonomie. En niet te vergeten humor, nieuwe dingen opzuigen, heftige emoties.
En fysieke ongemakken als we over grenzen zijn gegaan. Over onze eigen, of anderen over de onze. Migraine, buikkrampen, misselijk, moe en uitgeput, paniekaanvallen.
Voor een aantal van onze persoonlijke kanten zijn er labels. En dat helpt soms. Voor meer kennis en begrip. Van jezelf, of van anderen. Hoogbegaafdheid en autisme zijn geconstateerd. Maar niet iedereen van ons heeft de behoefte aan meer diagnoses. We helpen elkaar. Het blijft voor elk van ons een constante zoektocht naar balans.
Wat kan er wel.
Inmiddels heb ik ze alle drie uit weten te zwaaien. Middelbare schooldiploma’s zijn gehaald, passende studies gevonden. Ze wonen op zichzelf, hebben vrienden en relaties. Leven. Emotionele klappen zijn onderweg helaas ook opgelopen, we zijn noodgedwongen geoefend in veerkracht. En worden steeds beter in ‘erover praten’.
Evenwichtsbalk.
Met mijn kinderen en mijn gasten bespreek ik vaak dat het voelt alsof je leven zich afspeelt op de evenwichtsbalk. 10 cm breed, een stukje boven de grond. Op een brede stoep kan je vallen, maar er nooit af. Van de balk wel.
Het is een kunst om in balans te blijven. Zolang je stevig en stabiel staat, loopt, of je pirouetje draait, gaat het super. Maar er is maar heel weinig nodig om uit balans te zijn en dan val je ernaast. Dan moet je er weer op klauteren. En dat kost elke keer opnieuw veel energie en veerkracht. Fysiek en mentaal.
Met bovengemiddelde capaciteiten kan je ook bovengemiddelde dingen doen. Als je er tenminste voor geoefend hebt. En dat zien anderen ook.
Maar eenmaal op die balk ben je zo uit balans, hoe getraind je ook bent.
Het vergt continue aandacht, zodra je verslapt lig je eraf. Ontspannen zonder te vallen is dan ook een uitdaging.
Minder doen helpt niet.
Minder doen helpt niet. Op school en werk wil je uitdaging, en niet nog meer van hetzelfde. Met vriendjes in de buurt wil je spelen, maar wel af en toe dingen doen die jij ook leuk vindt. Naar feestjes en festivals wil jij net zo goed, maar je bent snel overspoeld. Werken wil je ook graag, maar het vaste dagritme is niet elke dag haalbaar. Je hebt meer tijd nodig om intensiteit te verwerken, en dat snappen anderen niet altijd. Prikkelarm leven is niet de oplossing.
Je wil juist leven, op die balk lopen en je kunstjes doen. Voelen, proberen, en laten zien wat je kan. Je kan wel steeds alles vermijden of gemakkelijker maken, maar dan leef je niet zoals je zou willen.
Zo moe
Mensen met bijzondere labels zijn soms gewoon zo moe. Niet omdat ze beperkt zijn, maar omdat ze zo intens leven. En omdat de wereld geplaveid is met stoepen, en niet handig is ingericht is voor al die mensen op evenwichtsbalken.
Leven op die balk kost veel meer energie dan op de brede stoep. Maar als je niet anders kan, moet je steeds maar weer alert zijn op wat (en hoe) je het aan het doen bent. En leren te genieten van je sprongen (en op tijd uitrusten.)
Leren om uit te leggen hoe het bij jou werkt.
Leren om hulp te vragen als dat je helpt.
Balanceren blijft het altijd.
Wil jij beter leren balanceren?
Mail of bel me gerust. Ik kan je vast helpen.
Je kunt bij mij terecht voor
– één coaching gesprek, het Vliegwielgesprek,
– of voor een uitgebreidere route uit het Goudmijnprogramma.
Werk ze!
Afbeelding van wal_172619 via Pixabay
———————————————–>
Wil je Burn-out of Bore-out vóór zijn? In mijn gratis E-book ‘In 5 stappen weer fluitend naar je werk!’ vind je handvatten die jou helpen om op tijd bij te sturen. Schrijf je dus nu in voor mijn E-zine en je krijgt het E-book
Afbeelding van Peggy und Marco Lachmann-Anke via Pixabay
