En wie voedt onze kinderen op?
Bovenstaande vraag blijft maar door mijn hoofd spoken. Bij elk nieuwsbericht dat ik lees.
Teveel vrouwen werken deeltijd. Ook mannen gaan steeds vaker minder werken als er kinderen komen. We moeten allemaal meer werken. We hebben tekorten in allerlei opleidingen en werkgebieden. Vakmensen, zorg, onderwijs, kinderopvang, tandartsen en huisartsen.
We komen maar niet echt in actie om klimaatproblemen aan te pakken. We blijven inzetten op behouden van wat we nu doen. Alsof niet overal doordringt dat de tijd echt dringt.
Kinderen die niet meer naar school gaan. Kinderen, meisjes, vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel geweld, afpersing via social media.
Overal boze groepen mensen tegenover elkaar. En armoede in Nederland.
En als klap op de vuurpijl: zoveel jonge mensen die mentaal in de problemen zijn. En die niet allemaal kunnen rekenen op professionele hulp. En één op de 7 jongeren heeft inmiddels hulp nodig. Maar van wie dan?
Ze doen niet wat je zegt, ze doen wat je doet.
Deze zin kwam laatst ook weer ter sprake in een coachingsgesprek bij mij aan tafel. Bij de ontwikkeling van kinderen zijn niet ‘geschreven regels’ het belangrijkste fundament, maar wat ze zien en meekrijgen in hun directe omgeving.
Wat je kent, wordt gewoon. Ze doen wat jij doet. De goede en minder goede dingen.
En daar ontstaan patronen. Patronen die jouw fundament zijn voor je eigen volwassen leven. Waar je je eigen stevigheid en veerkracht uit kan halen. Maar soms ook waar je zo graag los van zou willen komen, je tegen af wil zetten, je aan wilt ontworstelen, omdat je je eigen ontwikkelingspad wilt volgen.
Met mensen bij mij aan tafel onderzoeken we ook die patronen.
Wat heb je meegekregen en wat niet?
Hoe was het bij ons?
Laatst waren 2 van mijn 3 kinderen even thuis. Altijd fijn. Eén van de twee was een muisklik verwijderd van afstuderen (hij levert deze week zijn master scriptie Natuurkunde in) had de tijd genomen om, na zes jaar, nog eens langs te gaan bij de docenten van de middelbare school waar ze alle drie hun diploma hebben gehaald. Hij had een geweldige dag. Had met veel van zijn docenten kunnen bijpraten en herinneringen opgehaald. En zij vonden het ook erg leuk om hem weer te zien.
Die schooltijd heeft ook mijn kinderen gevormd. En met hun bijzondere kanten, (HB en autisme) en emotionele klappen in die periode, was dat voor ons net zo goed laveren.
Ik ben altijd dankbaar geweest dat ik altijd heb kunnen werken, en dat er dagverblijf en oppas was. Maar ook dat ik echte tijd en aandacht voor mijn kinderen heb kunnen hebben. Zodat we over zowat alles wat belangrijk was hebben kunnen praten. School, opgroeien, emoties, vermoeidheid, uitvallen, omgang met anderen, waarden en fatsoen, verantwoordelijkheid voor je zelf, anderen, je werk, je schermtijd.
Natuurlijk ging er genoeg mis, maar er ging gelukkig ook zoveel goed.
Dus wie voedt de kinderen van nu op?
Wie maakt tijd voor jouw kinderen? Wie praat echt met ze over wat ze meemaken en waar ze mee zitten? Heb je die tijd zelf?
Of moeten we dat over laten aan de professionals in de tijd dat wij werken? De kinderopvang, de school, de buitenschoolse opvang, de (sport)clubjes, TikTok? Of de hulpverleners, waar maandenlange wachtlijsten zijn? Allemaal mensen die werken met andermans kinderen.
Kinderen verzorgen, bezighouden, regels uitleggen, of een uurtje met ze praten, kunnen heel veel mensen. Opvoeden niet.
Kinderen opvoeden is nooit weggegooid tijd en geld.
Ik ben vóór ouders die werken én genoeg tijd, geld en energie hebben om op te voeden. In al die jaren dat dat nodig is. Dat is goed voor de ouders en voor de kinderen, de jongeren en volwassenen van straks. En voor onze wereld.
Mensen die houvast en vertrouwen hebben meegekregen, kunnen beter omgaan met tegenslag, zijn beter instaat om voor zichzelf én anderen te zorgen. En hoeven daardoor wellicht ook minder beroep te doen op overheidszorg en gelden. Zodat die voorzieningen beschikbaar zijn en blijven voor de mensen die het het hardst nodig hebben. En zodat die hulptroepen op een gezonde en lonende manier hun belangrijke werk kunnen blijven doen.
Heb jij vragen over de relatie tussen werk en opvoeding?
Je eigen opvoeding en je situatie nu? Of jouw rol als opvoeder?
Met of zonder HB-kenmerken, of andere bijzondere kanten?
Je kunt bij mij terecht voor één coachingsgesprek, het Vliegwielgesprek of voor een uitgebreidere route uit het Goudmijnprogramma.
Mail me gerust, dan vinden we wel een goed moment voor een afspraak.
Werk ze!
Afbeelding van Christina Wendlandt via Pixabay
———————————————–>
Wil je Burn-out of Bore-out vóór zijn? In mijn gratis E-book ‘In 5 stappen weer fluitend naar je werk!’ vind je handvatten die jou helpen om op tijd bij te sturen. Schrijf je dus nu in voor mijn E-zine en je krijgt het E-book cadeau!
Afbeelding van Peggy und Marco Lachmann-Anke via Pixabay
