Wanneer heb jij een streep gezet door grootse plannen?
Over iets opgeven.
“Ken je die mop van die enthousiasteling die ook een boek ging schrijven? Precies! Die deed het niet.” .
Ja inderdaad. Dit gaat over mij. Ik heb het opgegeven. Terwijl ik er al best lang mee bezig ben. Als een harmonica schrijf ik in korte tijd verwoed en enthousiast hele stukken bij elkaar die er zeker in moeten komen. En dan weer een tijdje niet.
Vorig jaar in de coronatijd wist ik het zeker: dit is het moment. Ik had tijd, de werkplek, de rust in mijn hoofd, weinig op pad of bezoek, ideaal. Ik was er zelfs van overtuigd dat als ik het hardop uit zou spreken dat ik het dan ook tot een goed einde zou brengen. En toch heb ik het gestaakt. Ik, die het zo belangrijk vindt om af te maken waar je aan begint. En ik moet het toch kunnen? Waarom doe ik het dan niet?
Waarom ben ik er aan begonnen?
Ten eerste. Ik deel graag wat ik heb verzameld in mijn virtuele boekenkast, ideeën bank en ervaringenvijver. Over mijn werk, vakkennis en bijzondere gasten. Over mijn leven, kinderen, inzichten.
Maar vooral ook over wat je nodig hebt om je weg te vinden, keuzes te maken in werk en leven. Wat je kan doen als je bijzonder bedraad bent, door hoogbegaafdheid, ASS of andere bijzondere bagage.
Waar ik veel van weet, wil ik ook anderen mee helpen. Zodat zij er hun voordeel mee kunnen doen. Zo jammer als alle verzamelde kennis en ervaring niet verder komt dan mij. Dat mag de wereld in. Voor wie het kan gebruiken. Ik wil doorgeven.
Ten tweede. Ik kreeg heel vaak de vraag waarom ik mijn kennis en ervaringen niet groter deel dan alleen aan tafel.
En dan vooral je weg vinden in de werkwereld met al deze combinaties: In loondienst of op jezelf. Met al je bijzondere bagage. Met alle kenmerken van hoogbegaafdheid, autisme, AD(H)D en HSP in je gezin. Hoe vrede leren sluiten met je jeugd- en schoolervaringen, positief en negatief. Omgaan met tegenslag en veerkracht en komen waar je wil zijn. Met je relatie of gezin van nu, de opvoeding en organisatie van een gezin met bijzonder bedrade schoolkinderen, pubers of studenten.
En ten derde, natuurlijk ook gewoon omdat het me geweldig lijkt je eigen boek vast te houden. Waar van alles in staat wat ik belangrijk vind om te vertellen.
In de vorm, kleuren en taalgebruik die ik zelf heb gekozen.
Best stoer.
Hoe ver ben ik?
Best al een eind. Rode draad. Hele hoofdstukken teksten geschreven. Naar schrijfdagen geweest. Geleerd wat er komt kijken bij een boek uitgeven. In eigen beheer, of via een uitgever. Redactie, kaft, flaptekst. Boeken van anderen bekeken. Wat zou ik ook willen en wat niet. Zelfs zelf ooit een workshop begeleid voor mensen die vast zaten bij hun schrijfproces, en daardoor weer verder konden komen.
En toch…. komt het er niet.
Nu niet. Misschien later, maar dat weet ik nog niet. Er blijft toch iets kriebelen. Maar hoe langer het duurt, hoe meer ik zie wat me weerhoudt. Niet een gebrek aan drive om te delen. Die is onverminderd groot. Niet het verwoorden en opschrijven van wat me bezielt. Praat met me en je hoort het direct.
Wel de uren die het kost om het daadwerkelijk tot stand te laten komen. Ik blijk niet zo geschikt voor de tweede helft van het werk. Redactie, herschrijven, weglaten, indeling, stijl, vormgeven. Ik zie om me heen veel collega’s, professionals, mensen met specifieke kennis en ervaring, die het wél tot het uitgeven hebben gebracht. Ik kijk er met bewondering naar. Wat goed. Soms denk ik ook: jammer dat ik dat niet opgeschreven heb, want het raakt ook aan mijn werk en wereld.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik er te weinig energie van krijg. Een boek schrijf je voor jezelf, maar ook omdat je hoopt dat anderen het lezen. En er iets uit kunnen halen. Je wilt dat je boek zichtbaar wordt. Uiterlijk, het moet er mooi uitzien, maar ook via mediakanalen. Je wilt er over vertellen, het in de etalage kunnen toelichten. Wat fijn als je daar podia voor kunt vinden. Online, en in het wild. Ik zie dat mezelf niet doen.
Is het erg?
Nee. Uiteindelijk niet. Ik heb na enige tijd toch af weten te rekenen met het gevoel dat ik ‘heb opgegeven’. Faal. Ik heb mijn energie en behoefte om iets tot stand te brengen voor nu omgezet in andere dingen. In mijn werk, de zoektochten met mijn gasten, die behoorlijk ingewikkeld kunnen zijn. Gedachten en ervaringen opschrijven en delen in kleinere stukjes. Fietsreizen.
En vooral mijn opleiding waar ik heel ander dingen leer dan ik ooit gewend was. Materialen, gereedschappen, technieken. Ontwerpen, tekenen, maken. Er gaat een heel nieuwe wereld voor me open. Ik begin aan het tweede jaar en ben heel benieuwd wat ik nog allemaal ga leren.
Soms voelt het goed te besluiten iets niet meer te doen.
Wanneer was jouw laatste keer dat je besloot op te geven? Heb je hulp nodig bij het herwaarderen van je grootste plannen?
Mail me gerust, ik spreek uit ervaring.
Je kunt bij mij terecht voor
> één coaching gesprek, het Vliegwielgesprek,
> of voor een uitgebreidere route uit het Goudmijnprogramma
Werk ze!
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
———————————————–>
Wil je Burn-out of Bore-out vóór zijn? In mijn gratis E-book ‘In 5 stappen weer fluitend naar je werk!’ vind je handvatten die jou helpen om op tijd bij te sturen. Schrijf je dus nu in voor mijn E-zine en je krijgt het E-book
Afbeelding van Peggy und Marco Lachmann-Anke via Pixabay
